Ik weet nóg hoe ik in de keuken met mijn mond vol tanden stond toen mijn dochter van 7 zei: “Mama, doe nou eens duidelijk! Zeg gewoon ja of nee!”
Huh? Ik was nog aan het dubben of ik haar een plezier kon doen met mijn ‘ja’ of dat ik uit veiligheid beter nee kon zeggen. Ze had me gevraagd of ze morgen op de fiets naar school mocht. Alleen. Nu wonen we in een dorp waar je je tijdens de spits verbaasd kan afvragen of er hier wel mensen wonen. En elke ochtend fietsten we samen en wist ik dat ze al goed uitkeek. Maar ze was nog maar zeven.
In mijn hoofd was ik druk aan het wikken en wegen wat voor haar de fijnste uitkomst zou zijn. Eigenlijk vooral aan het bedenken hoe ik tegen haar geen nee hoefde te zeggen. En zij wilde gewoon duidelijkheid! Ongeacht of het mocht of niet.
Nu achteraf ben ik verbijsterd dat ik over het antwoord moest nadenken. Natuurlijk niet! Nog veel te gevaarlijk! Er rijden hier trekkers met banden die al boven mijn hoofd uit torenen, laat staan dat van haar. Hoe moeilijk was het nu om gewoon direct nee te zeggen?!
Blijkbaar heel moeilijk. Zo simpel was het.
Ook al besefte ik dat ik best wat vaker nee zou kunnen zeggen, dat dat zelfs goed zou zijn voor haar, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen.
– Ik wilde haar pret niet bederven.
– Ik moest wel een heel goede reden hebben om nee te zeggen, anders zou ik haar voor niets teleurstellen.
– Om me daar weer schuldig over te voelen.
– We moeten tenslotte zoveel mogelijk plezier uit het leven halen, toch?
Het was een automatisme dat diep in mij zat en wat ik natuurlijk niet alleen op haar toepaste. Maar wat was ik blij met de les die ze me gaf. Zij vond het helemaal geen probleem om een nee te ontvangen. In tegenstelling overigens tot wat volwassenen in mijn omgeving 🙂.
Oh ja, misschien ben je nu nieuwsgierig naar mijn antwoord. Het werd een opgeluchte ‘nee’. Het voelde voor mij nog helemaal niet goed om haar alleen op pad te sturen. Door haar reactie kon ik haar zonder schuldgevoel uitleggen dat we voorlopig nog samen naar school zouden fietsen.
Wat ben ik blij dat ik tegenwoordig wel vrij kan kiezen vanuit wat goed voelt voor míj en niet meer bezig ben met hoe de ander daarop zou kunnen reageren. Zonder schuldgevoel, vrij en blij 🙂
Hoe zit dat bij jou? Ik ben wel benieuwd. In welke situaties zeg jij geen nee tegen je kind terwijl je het eigenlijk diep van binnen wel zou willen? Laat het me weten via het contactformulier en ik geef je graag mijn reactie!